Deutschland lehnt Rechtshilfe bei mutmasslichem Datendieb ab

Dienstag - 24. März 2009 | 17:34

VADUZ/BERLIN - Das Fürstentum Liechtenstein muss bei der Fahndung nach dem mutmasslichen Datendieb und Auslöser der deutsch-liechtensteinischen Steueraffäre auf die Hilfe Deutschlands verzichten. Berlin hat entsprechende Rechtshilfegesuche abgelehnt.

Die Ablehnung erfolgte auf dipolmatischem Weg durch das Auswärtige Amt in Berlin, wie die Liechtensteiner Staatsanwaltschaft mitteilte. Rechtshilfegesuche wurden an die Staatsanwaltschaften in Bochum und München gerichtet.

Liechtensteins Justizminister und designierter Regierungschef Klaus Tschütscher zeigte sich verwundert über die Haltung Deutschlands. Sie sei "völkerrechtlich und rechtsstaatlich nicht nachvollziehbar", sagte er gegenüber "Radio Liechtenstein".

Der mutmassliche Datendieb Heinrich Kieber wurde vor einem Jahr zur Fahndung ausgeschrieben und wird seither mit einem internationalen Haftbefehl gesucht. Er soll dem deutschen Bundesnachrichtendienst (BND) bei der LGT Treuhand gestohlene Kundendaten verkauft und dafür über vier Millionen Euro kassiert haben.

Der BND übergab die Datensätze den Steuerermittlern, die in der Folge Jagd auf vermutete Steuersünder machten. Prominentestes Opfer war Klaus Zumwinkel, der ehemalige Chef der Deutschen Post, der im Januar vom Landgericht in Bochum wegen Steuerhinterziehung verurteilt wurde.

Arabische atoombom kennis proliferation

Abdoel Kadier Khan en de Zwitserland connectie.

Leverancier: Gotthard Lerch

Gotthard Lerch is een duitse zakenman die als tussenhandelaar werkt voor het atoomnetwerk van A.Q. Khan. In het verleden werkte hij voor de industriele technologie en metallurgie afdeling van Leybold-Heraeus (op het moment van schrijven onderdeel van Unaxis AG), een producent van hoogwaardige apparatuur die verdacht wordt van het leveren van nucleaire apparatuur aan Pakistan en Irak in de tachtiger jaren.

... where he was reportedly implicated by German authorities along with co-worker Otto Heilingbrunner in the illegal export to Switzerland of blueprints and construction plans for uranium enrichment plant components; alleged to have tried and failed to obtain supplies of pipes for Libya's Project Machine Shop 1001, allegedly planned by Peter Griffin, a British citizen and alleged longtime supplier to Khan, to be a workshop in Libya to make centrifuge components that could not be obtained from outside Libya; reportedly arrested in November 2004 in Switzerland on suspicion that he aided the development of a gas centrifuge to enrich uranium for Libya between 2001 and 2003, and reportedly received up to $4.25 million for his involvement with the centrifuge activities; reportedly admitted to supplying Pakistan valves, vacuum pumps, brazing furnaces, measuring instruments and a gas-purifying plant in the 1980s, much of which was reportedly shipped to Pakistan by way of Switzerland, France and Dubai; resides in Switzerland, reportedly in the village of Grabs.

Kaart van de omgeving Haag - Grabs - Buchs via Google Maps

Grabs ligt dicht bij Haag, maar vijf kilometer verderop, waar Urs Tinner woont en werkte. Lerch's onderneming bevindt zich in het eveneens dichtbij gelegen Buchs, op slechts drie kilometer afstand van Grabs.

Gotthard Lerch studeerde werktuigkunde en machinebouw en werkte aansluitend bij vliegtuigbouwer Dornier. Daar kwam hij aan kennis over de bouw van gas-ultracentrifuges, die ook voor uraniumverrijking gebruikt worden. Na zijn opleiding in 1966 tot machinebouwingenieur aan de Technische Hogeschool Balthasar Neumann in Würzburg werkte hij bij Dornier. In 1968 en 1969 was hij onderzoeks-ingenieur in de trillingstechniek bij Dornier.

1971 wechselte Lerch als Bereichsleiter zum Anlagenbauer Leybold-Heraeus (LH) nach Hanau. Dort machte er erste Erfahrungen mit Gasultrazentrifugen, die zur Urananreicherung verwendet werden. Durch sein profundes Wissen über Vakuum-Technologie machte er schnell Karriere. Am 12. März 1973 erhielt er Handlungsvollmacht von LH. Am 1. September 1973 wurde er Projektleiter. Ab 1974 war Gotthard Lerch bei LH mit Akquise und Kontaktpflege betraut, anschließend wurde er Leiter des Profit-Centers. 1981 erhielt er Gesamtprokura bei LH. 1982 wurde Lerch Leiter des Geschäftsbereichs "Große Metallurgie und chemische Verfahrenstechnik". Am 31. Dezember 1985 schied er auf eigenen Wunsch bei LH aus und siedelte nach Grabs in die Schweiz über. In der Schweiz gründete Gotthard Lerch die "Apparate, Verfahren und Engineering AG" (AVE) mit Sitz in Buchs.

Prozesse
Zwischen 1990 und 1992 musste sich Gotthard Lerch wegen Verstößen gegen das Außenwirtschaftsgesetz und das Kriegswaffenkontrollgesetz vor dem Landgericht Köln verantworten. Ihm wurde vorgeworfen, Lieferungen für das internationale Beschaffungsnetzwerk des pakistanischen Atomwissenschaftlers Dr. Abdul Kadir Khan organisiert, bzw. durchgeführt zu haben. Er wurde aus Mangel an Beweisen freigesprochen. Einige Vorwürfe waren verjährt, zudem kamen die Schweizer Behörden dem Rechtshilfeersuchen des Landgerichts Köln nicht nach. Im Oktober 2004 wurde er aufgrund eines internationalen Haftbefehls des deutschen Generalbundesanwalts an seinem Wohnort im Schweizerischen Rheintal-Ort Grabs festgenommen. Die deutsche Bundesanwaltschaft ermittelte seit Juni 2004 gegen Gotthard Lerch unter anderem wegen des Verdachts des Landesverrats. Dieser Vorwurf wurde anschließend fallengelassen, um Lerchs Auslieferung nach Deutschland zu ermöglichen.

Am 17. März 2006 begann der Prozess gegen Lerch vor dem Landgericht Mannheim. Die Staatsanwaltschaft legte ihm Verstöße gegen das Außenwirtschaftsgesetz und das Kriegswaffenkontrollgesetz zur Last. Konkret soll Lerch als eine Art "Projektleiter" für das libysche Atomwaffenprogramm des Revolutionsführers Muammar al-Gaddafi verantwortlich gewesen sein. Laut Anklage soll Lerch mit Hilfe von Hintermännern ein Verrohrungssystem für eine Gas-Ultrazentrifugen-Anlage geplant haben. Damit lässt sich Uran waffenfähig anreichern. Am 26. Juli 2006 platzte das Mannheimer Verfahren gegen Lerch. Gründe hierfür waren unbeantwortete Rechtshilfeersuchen aus dem Ausland sowie die Zurückhaltung von Ermittlungsakten.

Am 31. Oktober 2007 entschied das Oberlandesgericht Stuttgart, das Verfahren gegen Lerch zu übernehmen. Die Anklage wird von der Bundesanwaltschaft vertreten. Lerch schwieg im Mannheimer Verfahren zu den Vorwürfen. Seine Rechtsanwälte versuchten stattdessen, ihren Mandanten als Opfer einer internationalen Verschwörung von Regierungen und Geheimdiensten darzustellen. Im laufenden Verfahren in Deutschland wird er von den Rechtsanwälten Gottfried Reims und Christof Püschel aus Köln vertreten. Der Prozessauftakt vor dem Staatsschutzsenat des Oberlandesgerichts Stuttgart soll nach Informationen der Nachrichtenagentur ddp am 5. Juni 2008 stattfinden. Insgesamt seien 43 Verhandlungstage angesetzt.

Het vonnis zou in januari 2009 volgens plan uitgesproken zijn.

Leverancier: Urs Tinner

Deze zwitserse man wordt verdacht van het doorgeven van nucleaire geheimen, wat via amerikaanse spionnen uiteindelijk leidde tot het stoppen van het libische atoomwapenprogramma.

Voor het eerst vertelt Urs Tinner in het openbaar over wat hij in 2003 zei tegen de Central Intelligence Agency over het feit dat Libie apparatuur ging ontvangen die bedoeld is voor het vervaardigen van een atoombom.

Bij een dokwerf in Italie vonden opsporingsambtenaren centrifuges die bedoeld waren voor verzending naar het afrikaanse continent. De ontdekking dwong de libische regering toe te geven dat het een clandestien nucleair programma had, wat zij moest beeindigen.

Ondanks dat de CIA geen commentaar wil leveren over deze zaak is hieronder meer over dit thema te zien. In de onderstaande documentaire van de zwitserse televisie wordt een inzicht gegeven over hoe Tinner precies in de zaak betrokken is.

De uitzenddatum van de documentaire op 26 januari 2009 valt samen met het publiceren van een amerikaans rapport dat de zwitserse regering beschuldigt van het vernietigen van bewijzen tegen Tinner, inclusief gedetailleerde ontwerpen voor atoombommen.

Urs Tinner, zijn broer Marco en zijn vader Friedrich werden begin 2004 door de zwitserse autoriteiten gearresteerd op verdenking van smokkel van atoomgeheimen. Friedrich Tinner werd in 2006 vrijgelaten, gevolgd door Urs in December 2008. Ze gingen beiden vrijuit.

Marco Tinner zat sinds september 2005 in de gevangenis en werd op vrijdag vrijgelaten na het betalen van een borgsom van 100.000 zwitserse franken.

Atoomspionnen in Zwitserland

In de onderstaande documentaire "de spion, die uit het rijndal kwam" is te zien dat de Tinners vrienden waren met Abdul Qadeer Khan, de grondlegger van het Pakistaanse nucleaire programma en hoofd van het zwarte markt netwerk dat Iran en Libie van wapenonderdelen voorzag.



Uitzending op de zwitserse televisie SchweizerFernsehen van 26 januari 2009. De familie Tinner houdt Zwitserland bezig. De familie wordt beschuldigd van het meewerken aan de fabrikage van atoombommen. Jarenlang zat Urs Tinner daarom in voorarrest. Sinds een paar weken is hij weer op vrije voeten. De documentaire is maar 38 minuten en 19 seconden lang, de rest ontbreekt helaas.

Khan verbleef bij de Tinners en noemt ze "een eerlijke Zwitserse familie".

De Tinners zijn mechanici die met centrifuges te maken hebben. De autoriteiten verdenken hen van deelname aan het distributienetwerk van Khan. Khan ontkent dat in deze documentaire. Khan's netwerk viel uiteen toen de centrifuges voor Libie onderschept werden.

The report produced by a parliamentary supervisory committee states that on June 21, 2003, six CIA agents did in fact approach Marco Tinner with what they said was a search warrant. It was unclear what, if anything, they found, but the agents could have had access to potentially sensitive data. "At that time the agents got Marco Tinner to cooperate with the American authorities," the report states.

<< Switzerland could have kept the documents secret and secure without destroying them. >>

Christian Democratic Party Sabotaged

In the documentary, Urs Tinner says he sabotaged equipment that he knew was bound for secret uranium enrichment programmes so it would malfunction on the first use. He doesn't say which country had ordered the parts.

Urs Tinner was arrested in 2004 in Germany before being brought back to Switzerland in 2005. The nuclear smuggling case never went to trial and the media have long speculated that the Tinners were spying for the CIA - a punishable offence in Switzerland - and that Washington put pressure on Bern to destroy evidence in the case.

"Les espions qui venaient d'Hélvétie"


Former Justice Minister Christoph Blocher told the documentary filmmakers that he travelled to Washington in 2007, three years after the Tinners' arrest, to discuss the matter with the Americans.

Blocher said the Americans wanted thousands of case files but he refused to hand them over. The Swiss cabinet later decided to destroy them after members learned they held plans for nuclear warheads.

A blast of criticism
A parliamentary delegation on Thursday strongly criticized the cabinet's decision to do that, saying it overreacted as there was no immediate threat to Switzerland's security. All possibility of determining guilt or innocence in the case vanished with the destroyed evidence.

The report was particularly critical of Blocher for not having informed the cabinet quickly enough about the scope of what the dossier contained.

Only the rightwing Swiss People's Party, of which Blocher is a member, has defended the move to destroy the files. "What's essential is that Switzerland's security and sovereignty, as well as international law in regard to nuclear non-proliferation, were respected," it said. Other parties were less forgiving.

The centre-left Social Democratic Party has welcomed the publication of the report which showed that the destruction of the documents was "neither proportionate nor reasonable". In a similar vein both the centre-right Christian Democrats and the Radical Party pointed similar shortcomings.

"It should not have been possible, in Switzerland, that these documents could be destroyed on the basis that they couldn't be kept secret and secure," the Christian Democratic Party said. "We have to see to it that the separation of powers is strictly respected," said the Radical Party, suggesting new measures might be needed to keep cabinet powers in check.

Cabinet members have not responded to the report, saying they wanted to read it in full first.

copyright swissinfo with agencies

In de volgende aflevering: Arabische atoombom kennis verspreiding (2):

Leverancier: Henk Slebos

Interessant artikel op de blogspot van Harald Doornbos over Henk Slebos en Abdoel Kadier Khan:
Nukeboy Henk Slebos in Afrika

Klokkenluider: Frits Veerman

Atoomspionage

(aan dit artikel wordt nog gewerkt, kom hier a.u.b. later nog eens terug)

LGT Treuhand verkocht aan de Vorstelijke Advies Groep

Na een jaar van negatieve berichtgeving heeft de LGT Group uiteindelijk besloten haar Trouwhand Gezelschap van het gezelschap der trouwe handen te ontdoen. De asset management holding besloot na niet meer recht te breien onnodig kwetsende berichten in de valse main stream media het bijltje er bij neer te gooien.

De Vorstelijke Advies (FA) Groep in Zwitserland is opgericht door een oudwerknemer van de LGT met medestanders. Zij namen heden met terugwerkende kracht tot 1 januari 2009 de LGT Treuhand in Zwitserland en LGT Treuhand Aktiengesellschaft aan de Staedtle 28 te Vaduz over. Gedwongen ontslagen zullen in lijn der verwachting niet vallen, de familie Batliner plus nazaten zal daar voor moeten gaan zorgen.

Kort gezegd verandert alleen het bordje op de muur van LGT Treuhand AG in First Advisory.

Arabische atoombomkentnis proliferation

Abdoel Kadier Khan en de Nederland connectie.

Leverancier: Henk Slebos

Interessant artikel op de blogspot van Harald Doornbos over Henk Slebos en Abdoel Kadier Khan:
Nukeboy Henk Slebos in Afrika

Wikipedia over Henk Slebos:
Henk Slebos (1943, Elburg) is een Nederlands ingenieur en zakenman. Hij studeerde metaalkunde (1969) aan de Technische Universiteit Delft, waar hij bevriend raakte met Abdul Qadir Khan.

In 1978 begon Slebos met zijn bedrijf Slebos Research, na eerder voor de Koninklijke Marine en Explosive Metal Works Holland gewerkt te hebben. Zijn bedrijf richtte zicht onder meer op de export van goederen naar Pakistan, waar zijn vriend Khan onderzoek verrichte naar het verrijken van uranium. Khan werd in 1983 bij verstek veroordeeld in Nederland voor spionage, maar dat vonnis werd later vernietigd vanwege een vermeende vormfout. Slebos zelf werd in 1985 tot 1 jaar gevangenisstraf veroordeeld voor het uitvoeren van een oscilloscoop naar Pakistan via de Verenigde Arabische Emiraten. In hoger beroep werd die straf in 1986 teruggebracht tot zes maanden voorwaardelijk en een geldboete van 20.000 gulden. Slebos bleef daarna exporteren naar Pakistan.

Op 16 december 2005 werd Slebos tot 1 jaar gevangenisstraf - waarvan 8 maanden voorwaardelijk - veroordeeld voor het meerdere malen exporteren van goederen zonder exportvergunning (manometers, O-ringen, triethanolamine en grafiet). Zijn BVs werden daarnaast een geldboete van zo'n 100.000 euro opgelegd.


Kopstuk: Abdoel Kadier Khan

Wikipedia over A.Q. Khan:
Abdul Quadir Khan (Bhopal, India, 1935 of 1936) is een Pakistaanse atoomgeleerde.

Hij wordt beschouwd als de vader van de Pakistaanse atoombom en is daardoor in eigen land een nationale held. De kennis tot het bouwen van deze atoombom deed hij op in de jaren '70 toen hij in Nederland de techniek stal om uranium te verrijken tot splijtstof voor kernwapens door middel van ultracentrifuge.

Levensbeschrijving
Khan emigreerde in 1952 vanuit India naar Pakistan. Hij volgde een technische studie aan de Universiteit van Karachi.

In 1961 vertrok hij naar Europa om zijn studie te vervolgen, en startte zijn opleiding in West-Berlijn aan de Technische Universiteit van Berlijn (Technische Universität Berlin). Twee jaar later kwam hij naar Delft, waar hij prof. dr. W.G. Burgers als mentor kreeg toegewezen[1]. In 1967[2] studeerde hij af in metaalkunde aan de Technische Hogeschool Delft (de huidige Technische Universiteit Delft), waarna hij naar België vertrok om daar in 1972 te promoveren aan de Katholieke Universiteit Leuven.

Na zijn promotie in 1972 kwam Khan in dienst bij het Fysisch Dynamisch Onderzoekslaboratorium (FDO) dat onderzoek deed voor Urenco. Omdat hij al elf jaar in Europa woonde en getrouwd was met een Nederlandssprekende vrouw (zij was Zuid-Afrikaanse), doorliep hij het veiligheidsonderzoek van de Binnenlandse Veiligheidsdienst (BVD) zonder problemen.

In 1975 kwam Khan niet terug van een vakantie naar Pakistan.

Op 14 november 1983 werd Khan door de Amsterdamse rechtbank bij verstek veroordeeld tot vier jaar gevangenisstraf wegens spionage in de jaren 1976 en 1977 (NJ 1984, 282). Dit vonnis werd op 28 maart 1985 door het gerechtshof vernietigd omdat de inleidende dagvaarding niet op de juiste wijze aan Khan was betekend.

In 1992 is aan Khan op humanitaire gronden een visum voor Nederland verleend.

In het VPRO-radioprogramma Argos van 9 augustus 2005 stelde oud-premier Ruud Lubbers dat de spionage-activiteiten van Khan bekend waren bij de inlichtingendiensten. Op verzoek van de CIA is Khan niet vervolgd, mogelijk om zijn activiteiten beter na te kunnen gaan. In 1986, toen Khan weer naar Nederland kwam om zijn familie te bezoeken, werd hij op het vliegveld persoonlijk afgehaald door Arthur Docters van Leeuwen, destijds hoofd van de Binnenlandse Veiligheidsdienst (BVD). Khan kon, wederom op verzoek van de CIA, Nederland weer ongestoord verlaten.

Overigens zou in de archieven van de BVD geen verzoek van de CIA over dit onderwerp aanwezig zijn.

Klokkenluider: Frits Veerman

Atoomspionage

(aan dit artikel wordt nog gewerkt, kom hier a.u.b. later nog eens terug)

Misdaad loont: Informatiediefstal door Heinrich Kieber

Informatiediefstal lucratief en gelegaliseerd

Datadief: Heinrich Kieber

Heinrich Kieber is geboren op 30 Maart 1965 in Mauren in het vorstendom Liechtenstein. Hij spreekt allemannisch zwitserduits, hoogduits, engels met duits accent, spaans castilliaans en frans. Officieel heeft hij volgens Interpol nog de liechtensteinse nationaliteit, maar de duitse regering onder leiding van minister van financien Peer Steinbrueck heeft hem voorzien van twee nieuwe duitse identiteiten. Henry wordt gezocht door de liechtensteinse autoriteiten.

Vaduz - 15 februari 2008. In een kleine gemeenschap is het niet moeilijk te achterhalen wie een scheve schaats rijdt. Degene die de beleggingsgeheimen van 1400 vermogende Duitsers voor 4,2 miljoen euro aan de Duitse inlichtendienst BND heeft verkocht bleef niet onopgemerkt. Imagobeschadeging is snel opgelopen nauwelijks meer ongedaan te maken. Zo overkwam Heinrich Kieber die half spaans half liechtensteins is. Over de huidige verblijfplaats van de man die in Liechtenstein als 'verrader' wordt aangemerkt, wordt druk gespeculeerd.

In Spanje was hij betrokken geweest bij een dubieuze transactie in onroerend goed. Hij probeerde van een duits echtpaar een villa te kopen met een ongedekte cheque. Dat hij daarmee een rijke man met straffe connecties in het criminele circuit had gedupeerd, werd hem duidelijk toen hij volgens eigen zeggen kort daarop werd ontvoerd en tien dagen lang mishandeld. Dit draaide uiteindelijk uit op een gevangenisstraf in Liechtenstein en vervolgens wraakneming door Heinrich Kieber op de staat, maar met uitzondering van het staatshoofd.

Fragment van de documentaire "Tax Me If You Can":



Bekijk hier de hele documentaire online:

Deel 1:



Deel 2:



Deel 3:



Deel 4:



Deel 5:



We all know the mega rich pay much less tax than the rest of us but just how do they do it? After years working for a Liechtenstein bank, an employee turned whistleblower made off with thousands of incriminating documents. He then sold the data to a number of Western governments, who use it to track the fortunes that their wealthy citizens stashed into secret accounts. This is the remarkable story of Heinrich Kieber roguish hero to some, amoral thief to others. A thrilling investigation into the world of large-scale tax fraud.

Volgens het ene gerucht bevindt hij zich in Australië. Volgens andere bronnen is hij alweer teleurgesteld uit het land van zijn dromen teruggekeerd. Maria is zijn moeder en woont in het Zwitserse Bellach. Ze zegt de laatste jaren "nog slechts sporadisch telefonisch contact" met hem te hebben gehad. In Der Spiegel wordt gesuggereerd dat Heinrich Kieber "steenrijk is en verschrikkelijk eenzaam".

Kieber had al een leven in de grenszone van de illegaliteit achter zich toen hij in april 2001 als subcontractor computerdeskundige in opdracht van Liechtenstein Global Trust Treuhand Aktiengesellschaft ging werken. In dienst van een opdrachtnemende computerfirma digitaliseerde hij het archief van de LGT Treuhand AG.

Heinrich Kieber zou zware schulden zijn aangegaan om aan de eis tot de betaling van losgeld te kunnen voldoen. Hij poogde aan zijn benarde financiële situatie te ontkomen en dreigde de LGT Treuhand AG in 2003 met de openbaarmaking van vertrouwelijke informatie. De vermogensbeheerder ging niet op Kiebers zakelijke aanbod in, maar was bereid de zaak te laten varen toen Kieber de datadragers met gegevens over 4527 Liechtensteinse stichtingen had teruggegeven.

Hij bleek nog kopieen van de vier DVD schijven achter de hand te hebben. Hij wees de Amerikaanse autoriteiten op vijftig gevallen van belastingfraude en meldde zich bij de Britse belastingdienst. Toen die niet meteen belangstelling had, emailde hij op 26 januari 2006 de Bundesnachrichtendienst. Kieber leverde een aantal keren betrouwbare informatie en kasseerde 4,2 miljoen euro in drie termijnen van de BND.

Tegenover de BND wekte Kieber de indruk 'uit rechtvaardigheidsgevoel' te hebben gehandeld. Zijn geweten speelde op toen hij zag dat rijke mensen de fiscus benadeelden met bedragen die zij makkelijk konden missen. Kiebers zuster hecht kennelijk waarde aan dit motief. In het Zwitserse boulevardblad Blick vergelijkt zij hem met Christoph Meili, die twaalf jaar geleden verhinderde dat Zwitserse banken zich het vermogen van holocaustslachtoffers toeëigenden (waarmee hij de risée van Zwitserland werd). Die eervolle vergelijking komt Heinrich Kieber echter niet toe.

Interpol roept op:

Categories of Offences: COMPUTER AND INFORMATION TECHNOLOGY CRIMES, COUNTERFEITING/FORGERY, THEFTS
Arrest Warrant Issued by: VADUZ / Liechtenstein
IF YOU HAVE ANY INFORMATION CONTACT
YOUR NATIONAL OR LOCAL POLICE

(aan dit artikel wordt nog gewerkt, kom hier a.u.b. later nog eens terug)

Misdaad loont: Informatiediefstal door Christoph Meili

Informatiediefstal lucratief en gelegaliseerd

Datadief: Christoph Meili

Christoph Meili is werknemer van Securitas en wordt bij de UBS gestationeerd. Daar merkt hij dat oude documenten bij de papierversnipperaar liggen om vernietigd te worden. Hij besluit wat van die boekwerken te stelen en mee naar huis te nemen. Hij wordt klokkenluider door de boeken aan te bieden bij een belanghebbende joodse organisatie. De boeken bevatten gegevens over bankrekeningen van oorlogsslachtoffers.

Christoph Meili is op 12 april 1968 geboren en is een Zwitserse klokkenluider. Hij is de enige Zwitser die ooit politiek asiel in het buitenland heeft gekregen.

In het begin van 1997 werkte hij als nachtwaker in dienst van Securitas bij de Zwitserse bank UBS Schweizerische Bankgesellschaft. Hij ontdekte tijdens zijn rondes dat de UBS bank gegevens over joodse tegoeden vernietigde terwijl geëist was dat die tegoeden aan de familieleden van de in de Holocaust vermoorde Joden zouden worden teruggegeven.

Op 9 januari 1997 nam hij enkele delen van de oude administratie mee naar huis. Na telefonisch overleg overhandigde hij ze aan een belanghebbende lokale joodse organisatie, die de gegevens vervolgens naar de politie bracht.

Tegen Christoph Meili werd door de Zwitserse autoriteiten een arrestatiebevel uitgevaardigd omdat hij het bankgeheim zou hebben aangetast. Hierop vluchtte hij met zijn vrouw en twee kinderen naar de Verenigde Staten, alwaar hij politiek asiel verkreeg. Het arrestatiebevel werd later ingetrokken, maar Christoph Meili verkoos tot 2004 niet naar zijn vaderland terug te keren en woont in de VSA. In 2005 werd hij tot Amerikaans staatsburger genaturaliseerd.

In early 1997, Meili worked as a night guard at the Union Bank of Switzerland (UBS, precursor of UBS AG) in Zurich, Switzerland. He discovered that officials at UBS were destroying documents about orphaned assets, i.e., credit balances of deceased Jewish clients whose heirs' whereabouts were unknown. Destruction of such documents was a violation of Swiss laws.

The authorities of Zürich opened a judicial investigation against Meili for suspected violation of the Swiss laws on banking secrecy, which is an offense to be prosecuted ex officio in Switzerland. After charges were filed against him, Ed Fagan approached him and convinced him to move to the United States, where he was granted political asylum. According to news reports, Christoph Meili and his family are the only Swiss nationals in history ever to have been granted political asylum in the United States. On January 13, 1998, Fagan filed suit on behalf of Meili against UBS, demanding a sum of 2.56 billion U.S. dollars. The settlement between the Swiss banks and the plaintiffs on the order of US $1.25 billion on August 13, 1998 also covered Meili's law suit and thus ended it.

Later in 1998 the investigations of the justice of Zürich against Meili for allegedly breaking the laws on bank secrecy were cancelled, but Meili did not return to his homeland until 2003. His marriage ended as he was divorced at the end of February 2002. In September 2003 he visited his family in Switzerland. In the Swiss newspaper Die Weltwoche, Meili criticized Fagan for having instrumentalized him and for having let him down. He claimed to have never received the US $1 million that he should have gotten according to their agreements after the settlement with the Swiss banks in 1998. According to a report by the Swiss newspaper Facts of March 17, 2005, he had, however, received US $750,000. (The newspaper did not state when this should have occurred.) In April 2004, Fagan again launched a campaign against UBS and apparently again was supported by Meili in his endeavour.

Meili studied communication sciences right after his arrival in the United States. After completing his college degree in May 2004 he found employment once more in the security sector. On May 14, 2005 he was naturalized as a US citizen.[17] In an interview with the Swiss newspaper Sonntagsblick on October 21, 2006, Meili re-iterated his criticism of Fagan and the Jewish organizations who had once championed him, stating again they had let him down. Meili, who still lives in Southern California, stated in that interview he was working for minimum wages.



Dat Christoph zich vrij bewegen kan in Amerika toont zijn Youtube kanaal wel aan. Af en toe post hij een nieuwe video, maar haalt de oudere filmpjes wel weg. Zo konden we in het verleden een bezichtiging van zijn nieuwe bus met solarinstallatie aanschouwen. Erg aardig is hij niet voor zijn vriendin, hij gedraagt zich redelijk dominant. Hij demonstreerde ook zijn nieuwe HD camera en laat merken dat hij wel vooruit komt in het leven.

Youtube kanaal van Christoph Meili

(aan dit artikel wordt nog gewerkt, kom hier a.u.b. later nog eens terug)

Misdaad loont: Informatiediefstallen vergeleken

Informatiediefstal lucratief en gelegaliseerd

Overeenkomsten: datadiefstallen vergeleken

Christoph Meili en Heinrich Kieber zijn beiden datadieven. Beiden werden financiëel beter van hun (mis-)daden. Christoph kan zich in het openbaar onder eigen oorspronkelijke identiteit maar met andere nationaliteit op straat begeven. Heinrich kan dat niet. Hij kan zich in het openbaar onder nieuwe identiteit en andere nationaliteit in klein gezelschap ophouden.

Heinrich telefoneert af en toe met zijn moeder in Zwitserland. Met enkele miljoenen op zak en een "nieuwe ik" kan hij gaan en staan in deze wereld, behalve in de buurten waar men hem kent en herkent. Heinrich zal zich wel bewegen in Amerika, maar dan waarschijnlijk meer zuidelijk dan Christoph. Volgens geruchten zou hij zich in Australie opgehouden hebben, wat nooit direct bevestigd is. Christoph meldt zich af en toe op het internet.

Wat zij gedaan hebben in het verleden is niet netjes, zelfs misdadig. Zij hebben informatie ontvreemd waar zij dat niet mochten doen. Toch heeft het ze geen windeieren gelegd. Heinrich koopt nieuwe vrienden voor die miljoenen en Christoph zal het van zijn oprechtheid moeten hebben.

De "UBS" blijkt een boef te zijn, de "LGT Treuhand AG" zeer zeker niet. De laatstgenoemde onderneming is bedrogen door de Minister van Duitse ende Duistere Financiën Peer Steinbrueck. Hij is een misdadige informatieheler die voor de Liechtensteinse Strafrechter moet verschijnen. Zijn diplomatieke onschendbaarheid beschermt helaas hem daar tegen. Zodra hij aan de grens bij Liechtenstein verschijnt mag men er gevoeglijk van uit gaan dat hij onmiddelijk gearresteerd wordt. In de Vaduzer gevangenis - waar geen enkele gedetineerde klaagt - kan hij gaan bedenken hoe hij onder zijn helerij-zonde uitkomt.

Inmiddel is de "LGT Treuhand AG" verkocht aan een welvertrouwde zwitserse onderneming opdat smerige propaganda geen invloed meer kan hebben op zuivere bankzaken.

Het mooiste wat zij met elkaar gemeen hebben is dat zij zich het zelfde voelen als ik doch dat de omstandigheden onvergelijkbaar zijn. Kon ik maar op dergelijke manier netjes voorgoed emigreren uit Europa!

(aan dit artikel wordt nog gewerkt, kom hier a.u.b. later nog eens terug)

BND-Informant hat Todesangst

08.03.2008

LIECHTENSTEIN-AFFÄRE

Der BND-Informant in der Liechtenstein-Affäre, Heinrich Kieber, fürchtet um sein Leben. Per Mail beschwerte sich der unter neuem Namen lebende Mann nach SPIEGEL-Informationen über seine Enttarnung. Er fordert deshalb einen abermaligen Wechsel seiner Identität.

Hamburg - Als "Julia" hatte Heinrich Klieber im Januar 2006 erstmals Kontakt zum Bundesnachrichtendienst (BND) aufgenommen, dem er schließlich die brisanten Daten über Kunden der Bank LGT in Liechtenstein verkaufte. Nun fürchtet der Informant nach SPIEGEL-Informationen um sein Leben. Per Mail beschwerte sich der unter neuem Namen lebende Mann über seine Enttarnung. Er fordert deshalb einen abermaligen Wechsel seiner Identität.

LIECHTENSTEIN: DAS REICH DER REICHEN

Seine jüngste Mail ging wenige Tage nach der Durchsuchung beim ehemaligen Deutsche-Post-Chef Klaus Zumwinkel ein. Kiebers Angst hat auch mit ausländischen Potentaten zu tun, die zur Kundschaft der LGT zählen. Mitglieder der saudischen Königsfamilie sind offenbar darunter, ebenso der im Januar verstorbene Ex-Diktator Suharto, der nach Informationen der indonesischen Justiz über eine Milliarde Euro beiseite geschafft hatte. In der Hoffnung auf Straferlass zeigen sich immer mehr deutsche Kunden der LGT selbst an. 134 der mehr als 600 Betroffenen haben das bis vergangenen Freitag getan. Darunter Inhaber von namhaften Firmen aus der Textil- und Kosmetikbranche.

Die höchste gemeldete Steuerhinterziehung soll bei zehn Millionen Euro liegen. Bei Selbstanzeigen ist nur der hinterzogene Betrag plus sechs Prozent Zinsen zu zahlen, im Fall eines Strafverfahrens ist zusätzlich eine hohe Geldstrafe und möglicherweise auch eine Freiheitsstrafe fällig.

Über die Frage der Wirksamkeit von Selbstanzeigen gibt es einen Disput zwischen der Bundesregierung und dem Land Nordrhein-Westfalen. Während Bundesfinanzminister Peer Steinbrück (SPD) zu Selbstanzeigen aufrief, will sein nordrhein-westfälischer Kollege Helmut Linssen (CDU) die Strafbefreiung nicht gelten lassen. Nach seiner Überzeugung ist eine Selbstanzeige nur vor Beginn oder Bekanntwerden des Verfahrens möglich. Im Fall LGT ermitteln Linssens Steuerfahnder indes schon seit Sommer 2007. Für die Steuersünder gilt vorläufig der Osterfrieden: Ermittler aus Bochum wollen ihre Hausbesuche erst nach den Feiertagen fortsetzen.
Die Wuppertaler Steuerfahndung, die Kiebers DVDs besorgt hatte, interessiert sich sehr für weiteres Material aus dubiosen Quellen. Es geht um rund 2700 Datensätze deutscher Kunden der Liechtensteinischen Landesbank, die ein Schwerkrimineller gegen Strafminderung anbietet.